Vanaf de 6e eeuw is het gebruik van handtekeningen, via de zegelringen, in West-Europa gekomen. Dit werd toen alleen nog gebruikt door de adel en geestelijken, omdat de meerderheid van de Europese bevolking nog niet kon lezen of schrijven. In de 16e en 17e eeuw werden de handtekeningen steeds populairder onder de Europese bevolking, omdat zij onderwijs begonnen te volgen. Door de Renaissance kwam het individualisme meer op waardoor mensen de behoefte hadden handelingen en objecten aan zichzelf toe te schrijven. Uiteindelijk is in de 17e eeuw dankzij Engeland de handtekening als een verplichte identificatie ingevoerd. De wet Statue of Frauds bepaalde dat overeenkomsten, testamenten en akten voortaan voorzien moesten zijn van een handtekening. Door de invoer van deze wet ontwikkelde de handtekening zich tot een standaardmethode om overeenkomsten te bevestigen.